Als uitvloeisel van het Klimaatakkoord uit 2018 heeft de landbouwsector zich gecommitteerd aan klimaatdoelstellingen. Een onderdeel daarvan is het doel om 0,5 Mton CO2-equivalenten per jaar vast te leggen in minerale landbouwbodems, met ingang van 2030. Deze doelstelling is ook één van de twee pijlers van het Nationaal Programma Landbouwbodems (NPL). De tweede pijler is dat alle landbouwbodems (1.8 miljoen hectare) in 2030 duurzaam worden beheerd.
Om de klimaatdoelstelling van de landbouw te realiseren wordt er binnen het programma Slim Landgebruik onderzoek gedaan naar landbouwkundige maatregelen die koolstofvastlegging in de bodem effectief kunnen bevorderen. Deze maatregelen hebben echter naar verwachting ook effecten op de bodemkwaliteit. Naast koolstofvastlegging dragen deze maatregelen bij voorkeur bij aan de beleidsdoelstelling om in 2030 alle landbouwbodems duurzaam beheerd te hebben. Binnen de PPS Beter Bodembeheer wordt onderzocht welke set van bodemindicatoren breed toepasbaar is om verschillen in bodemkwaliteit te onderscheiden en te beoordelen. Ook wordt een inventarisatie gemaakt van referentiewaarden. Een eerste versie van deze indicatoren set is beschreven in Hanegraaf et al. (2019) en wordt de BLN-indicatorenset genoemd (Bodemkwaliteitsbeoordeling voor Landbouwgronden in Nederland).
Binnen Slim Landgebruik wordt gebruik gemaakt van bestaande lange termijn experimenten (LTE), om de effectiviteit van de koolstofvastlegging van verschillende maatregelen te kunnen beoordelen. In 2019 zijn een vijftal maatregelen om koolstof vast te leggen in geselecteerde LTE’s onderzocht (Koopmans et al., 2020) en zijn metingen gedaan aan zowel bodemkoolstof als de BLN-indicatoren set. In dit rapport presenteren we de effecten van deze bodemmaatregelen op de bodemkwaliteit aan de hand van de BLN-indicatoren.